In Memoriam
Dag grote man, dag kanjer
Nooit meer je zachte beren-oren strelen
Nooit meer die blik in je lieve, trouwe ogen
Nooit meer dat grote hoofd met die grote neus tegen me aan
Wat zit je diep in mijn hart,
er komt geen eind aan mijn tranen
Ik mis je zo!
Tot ziens maatje
Bright Sicco of Irresistible Black
G&G3, VZH, Ag-3
Sa, So
(17 juni 2002 - 8 maart 2013)
Sicco kwam als maatje voor Jelle en als sporthond voor G&G en agility. Met Jelle is hij nooit echt maatjes geworden.
Na 3 jaar nam hij de leiding over de roedel over. Sicco was een hond die zeer expliciet was in wie hij wel en niet mocht.
In eerste instantie keek hij de kat uit de boom, maar als je in de smaak viel, dan liet hij dat ook duidelijk blijken.
Hij kwam uit werklustige ouders en dat was goed merkbaar. Toch was hij een makkelijke hond.
Als er niks gebeurde was hij heel gemoedelijk en rustig, de knop stond dan zogezegd op "uit".
Maar o wee als hij dacht dat er wat ging gebeuren. Dan gingen de remmen los en dan was het
een echte driftkop. Er was eigenlijk maar één (goede) manier om hem weer in het gareel te krijgen: aan het werk zetten. En
dan ging hij doelgericht aan de gang en liet zich door niks afleiden: er moet een taak uitgevoerd worden!
En als de klus geklaard was, ging het knopje weer op "uit" en was hij weer de rust zelve.
Sicco was een flink forse hond van ruim 67 cm hoog. Hij was geen showtype. Hij had wat schoonheidsfoutjes en vond showen geen boeiende activiteit.
Dus stond de knop op "uit", zakte zijn oren opzij en oogde hij als een sulletje. In het dagelijks leven had hij een geweldige uitstraling, waardoor hij snel opviel bij mensen.
Sicco's vader was zeer succesvol in de G&G-competitie, zowel nationaal als internationaal. Sicco heeft zeker wat van zijn vader
meegekregen, want hij vloog door de club-cursussen heen, sloeg er een paar over en haalde op 1 jaar en 3 maanden leeftijd zijn
G&G1-diploma! Een jaar later had hij zijn G&G2 ook. In 2005 werd hij NVBH-Clubkampioen G&G2. Tweemaal kwalificeerde hij zich voor het Nederlands Kampioenschap G&G.
Begin 2007 haalde hij zijn G&G3-diploma met een uitmuntend.
Ook in de agility was Sicco erg succesvol. In korte tijd had hij zijn Utjes bij elkaar en mocht in de B1 uitkomen. Een jaar later had hij voldoende podiumplaatsen én punten en promoveerde naar de B2. Sicco bleek ondanks zijn forse postuur een snelle Agility-hond te zijn. Typerend was zijn rust en gemoedelijkheid voor aanvang van een parcours. Hij ging rustig bij de start zitten tot het punt dat zijn halsband af ging. Dan sloeg de knop om naar "200% + turbo", ging de kefmachine los en stormde hij vol energie en met enorm veel power over het parcours. Het hele terrein kon dan horen dat Sicco liep. Aan het einde was hij echter in enkele seconden weer rustig en kuierde hij gemoedelijk met de baas mee terug.
Begin 2007 kreeg Sicco een blessure aan zijn linkerknie (door onbekende oorzaak) en later dat jaar scheurde hij een kruisband in zijn rechterknie af (klik hier voor het hele verhaal). Helaas bleek in november 2008 dat de kruisband in zijn linker knie het ook begeven had. Hij moest weer onder het mes. Al met al duurde het blessure-leed van Sicco bijna twee jaar. Na zijn knie-operaties was hij vrij snel weer terug op de been, maar hij is nooit meer de oude geworden. Met name het buigen van zijn knie leverde hem ongemak door artrosevorming. Hij moest stoppen met agility. Later bleek hij ook teveel last te hebben om in de G&G verder te gaan. Door de narcose was zijn geurvermogen aangetast, waardoor speuren ook niet goed meer ging en hem erg onzeker maakte. Hij moest noodgedwongen met pensioen.
Het was voor Sicco erg moeilijk te accepteren dat hij niet meer in actie kon komen. Hij begreep het niet, berustte er uiteindelijk in, maar het ging niet van harte. Na mijn scheiding vonden we troost bij elkaar. Hoewel het voor zijn knieën niet goed was, liet ik hem toch regelmatig achter een tennisbal aan rennen. Hij genoot dan met volle teugen en zijn humeur knapte er zienderogen van op. Ook de wekelijkse vrijdagmiddagwandeling met de Borders was een feest voor hem. Hij leefde zich dan helemaal uit en waande zich weer een jonge God.
Op 10 jarige leeftijd kreeg Sicco last van zijn maag. Een half jaar lang uitte dit zich alleen door wat vaker dan normaal braken. Toen begon hij minder te eten. Hij viel bijna 4 kilo af. Begin maart escaleerde dit, hij kon zijn maaltijden niet meer normaal eten zonder het meerdere malen uit te braken. Hij vond dat verschrikkelijk en had het dan heel benauwd. Onderzoek wees uit dat hij inderdaad maagkanker had. Ik heb nog even geaarzeld, ik kon me bijna niet voorstellen dat ik mijn grote man ging kwijtraken. Wat kon ik nog voor hem doen? Medicatie? En hem dan toch nog moeten laten gaan als hij uitgemergeld en moegestreden was? Want het was zeker dat dit zijn dood zou worden. De balans opmakend heb ik besloten om hem niet meer bij te laten komen uit de narcose. Hij had genoeg te verduren gehad in zijn leven. Ik heb hem laten gaan om hem voor meer te besparen.
Laatst gewijzigd op: