Alledag katten 2003
Inhoud:
Over Coen: |
Over Timber: |
Waarom kozen we voor Coen
Onze Main Coon poes Tessy was erg gehecht aan de honden Lars en Sil. Met de jongere garde heeft ze minder
band en die zijn haar ook vaak wat te druk. Ook zijn die in de garage als we niet thuis zijn. We hadden daardoor de indruk dat
Tessy wat eenzaam was. Dit was de reden om op zoek te gaan naar een maatje voor haar.
Thea heeft eerst geïnformeerd bij de rasvereniging of er wellicht een Main Coon herplaatst moest worden. Dat was niet direct
het geval. Toen heeft ze ook eens in de asiels gekeken. Daar bleek Coen op een gegeven ogenblik in te zitten en het leek Thea
wel wat. Natuurlijk was het weer niet een asiel naast de deur, dus nadat Thea gebeld had, zijn André en Thea naar
Krimpen aan de IJssel gereden en hebben hem opgehaald.
De eerste dag (06-08-03)
Coen heeft waarschijnlijk lang gezworven, want hij was erg mager en zat onder de klitten toen men hem vond. De klitten waren
in het asiel met de tondeuze verwijderd, maar toen we hem ophaalde was hij nog steeds vel over been. Hij woog zo'n 3,5 kg.
Nadat we met Coen thuis zijn gekomen hebben we hem in een kamertje alleen opgesloten, zodat hij een beetje kon wennen en
bijkomen van de reis. Hij was erg moe en ook erg slap op de pootjes (wellicht omdat hij zo mager is). We zin telkens even gaan
kijken en dan kwam hij gezellig kopjes geven en om ons heen lopen. Eten deed hij nog niet zoveel, maar het was erg warm en hij
was natuurlijk nog erg moe en in een vreemd omgeving. Blikvoer ging beter dan brokjes. Tessy, onze poes stond wel regelmatig vol
interesse voor de deur van Coen's kamertje.
De tweede dag (07-08-03)
Vandaag kwam hij steeds meer naar de deur en wilde ook met ons het kamertje uit lopen. Toen we even niet oplette liep hij
wat eerder dan gepland uit zijn kamertje en daar liep hij natuurlijk meteen onze poes Tessy tegen het lijf. Die twee keken
elkaar even aan, Tessy blies en ging er geschrokken van door. Coen vond alles best en ging de bovenverdieping maar eens aan
een inspectie wijden. We hebben hem maar laten gaan. Vervolgens liep hij de trap af. Onderaan de trap stond onze jongste
hond Sicco. Hij liep er recht op af, ze stonden even neus aan neus en vervolgens liep Coen door alsof hij die hond al jaren
kende. Ook de tweede hond, Jelle, kwam even kijken en daarmee ging het precies zo. Toen vond Coen de waterbak van de honden
en begon eruit te drinken (blijkbaar vond hij dit beter dan zijn eigen bakje water). Terwijl hij stond te drinken snuffelden
twee honden aan zijn kont, maar het deed hem niks. Hij moet echt uit een huis met meerdere honden komen, want hij gaat er
super makkelijk mee om. Hij ligt nu al gezellig tussen de honden op de grond. De jongste hond moet hij af en toe even laten
weten dat niet alles toegestaan is, maar het is nu al alsof Coen en de honden samen zijn grootgebracht.
Omdat het zo goed gaat, hoeft hij niet meer alleen in zijn kamertje en mag hij dus lekker door het huis lopen.
De poes Tessy vind hem erg eng, maar die draait nog wel bij, ze komt al steeds een beetje dichterbij.
Coen vindt het allemaal prachtig, hij loopt overal achter ons aan.
Hij is wel erg slap in de achterhand. Wellicht komt dit doordat hij zo sterk vermagerd is. Als hij een tijdje gelopen heeft,
zie je hem er wat door zakken en gaat hij weer even liggen. Waarschijnlijk dat hij daarom ook niet gauw hoog gaat zitten:
hij heeft er gewoon te weinig kracht voor in zijn achterpoten. Als hij op de bank springt, zie je dat hij zich deels met
zijn voorpoten opheist. We zullen hem flink van eten voorzien en dan wordt hij vast wel sterker.
Toen we 's avonds gingen slapen liep Coen gezellig mee naar de slaapkamer. Eerst leek het erop dat hij op bed zou slapen,
maar hij vond de grond blijkbaar toch prettiger.
De derde dag (08-08-03)
's Morgens waren alle brokjes uit Coen's bakje op, maar Tessy lag prinsheerlijk in het kamertje, dus die zal het wel opgegeten
hebben. Daar ligt ze normaal heel weinig. Ze is nu blijkbaar weer wat van "haar" terrein aan het terugeisen. Ze komt ook
dichter in de buurt van Coen, maar zit hem nog steeds met enig afgrijzen aan te kijken. Coen stoort zich nergens aan en gaat
zijn eigen gang. Hij had 's morgens flinke trek en werkte een fors portie blikvoer weg. Goed zo, jongen, flink eten!
We denken dat hij niet helemaal doof is, want af en toe lijkt hij wel op geluiden te reageren. Hij is verder erg te spreken
over de honden, want hij ligt er constant bij in de buurt en gaat ook rustig heerlijk een tukje doen vlakbij de honden. Die
zijn ook best makkelijk en vinden het best. Ze hebben Coen al geaccepteerd als nieuw lid van de familie.
Het eerste weekend (11-08-03)
Het gaat goed en niet goed met Coen. Hij lijkt helemaal ingeburgerd en Tessy gaat ook steeds normaler op hem
reageren. Wat niet zo goed gaat is het eetgedrag van Coen. Met vlagen eet hij lekker door, maar per dag krijgt hij eigenlijk
te weinig binnen. Hij is gewoon niet geïnteresseerd. Bij de dierenarts hebben we speciaal dieet-blikvoer (met een hoog
energiegehalte en licht verteerbaar) gehaald. Hij eet dit wel redelijk, maar dus niet genoeg om aan te sterken. De vraag is
of hij wel genoeg binnen krijgt om niet nog meer af te vallen! Brokjes eet hij nauwelijks, hoewel hij ze wel kan kauwen.
Vandaag hebben we maar eens een ander merk gekocht, wat ze ook in het asiel hadden, maar die vindt hij ook niet bijster
interessant. Het probleem is ook dat je het niet permanent kunt laten staan, want Tessy wordt steeds ronder en ronder...
We geven Coen nog tot vrijdag, als het dan niet beter gaat dan gaan we maar eens naar de dierenarts. Misschien heeft hij iets
onder de leden.
Donderdag 14-08-03
De blikjes van de dierenarts beginnen hun werk te doen! Na het weekend, waarin Coen meer op een dood vogeltje leek, is hij
maandag gaan eten. Driekwart blikje, nog niet veel, maar je zag meteen meer leven in hem komen. En waarschijnlijk doordat hij
meer energie heeft, heeft hij ook meer puf om te eten. De laatste dagen eet hij een heel blikje. Hij mag er volgens de
verpakking wel twee op een dag, maar meer neemt hij gewoon niet op. Catmilk blijkt hij ook lekker te vinden en af en toe een
brokje of vijf. Dat is alles, maar toch zie je hem vooruit gaan. Vandaag begon hij zowaar flink van zijn brokjes te eten. En
dat terwijl hij ook zijn blikvoer netjes wegwerkte. En het resultaat is er naar: hij maakte zowaar zijn eerste drafje in de
gang. We krijgen er hierdoor weer vertrouwen in. Geen dierenarts morgen, Coen gaat het zelf redden.
Tessy begint ondertussen steeds meer aan Coen te wennen en gaat hem niet langer angstvallig uit de weg. Ze snuffelt af en toe
aan hem en komt erbij als Coen eten krijgt. Ze heeft door dat Coen hele lekkere dingen krijgt, dus ze houdt goed in de gaten
of er in een onbewaakt ogenblikje niet iets voor haar te halen is.
Dinsdag 19-08-03
In de nacht van zondag op maandag heeft Coen een toeval gehad. Hij lag flink te stuiptrekken en liet zijn urine lopen. Het
duurde ook wel even voordat hij weer bij was. Thea werd wakker van zijn gespartel en heeft de rommel opgeruimd en Coen weer
netjes schoon gemaakt. Hij was daarna erg moe, maar had ook honger. Hij had 's morgens zowaar behoorlijk wat brokjes gegeten.
Sindsdien is hij eigenlijk flink gaan eten. Maandag ging er 1,5 blikje naar binnen en dinsdag ook. Ook de brokjes gaat hij
nu eten. Hij begint duidelijk wat vlees op de botjes te krijgen en als je hem optilt, is hij al veel zwaarder dan toen hij
in huis kwam. Met Tessy samen gaat steeds beter, ze lagen vandaag al samen boven in het kamertje. In principe zouden ze ook
goed bij elkaar moeten passen: beiden zijn niet speels, maar hebben wel graag gezelschap. Gewoon het gevoel dat je niet
alleen bent is voor hen genoeg, meer willen ze ook niet. En dat kunnen ze elkaar prima geven!
Vrijdag 22-08-03
Vanmorgen wilde Coen niet eten. Hij was ook erg duf en bleef liggen toen ik zijn kamertje opende. 's Nachts sluiten we hem
in een kamertje op met een flinke portie eten. Hij wil toch niet bij ons op de slaapkamer en zo kan hij eten zonder dat
Tessy alles voor zijn neus weghaalt. Normaal komt hij direct naar me toe als ik de deur open, maar vanmorgen dus niet. Omdat
ik toch al met het idee speelde om hem eens te laten onderzoeken door de dierenarts, heb ik maar meteen een afspraak gemaakt.
Ik kon 's middags komen. Voordat het zover was, kreeg Coen echter een lichte toeval rond het middaguur. Daarna wilde hij wel
weer eten. Voelde hij 's morgens die aanval al aankomen? Dat zou handig zijn, dan kan ik hem op een plaats zetten, waar hij
de boel rustig mag bevuilen (nu kwam het natuurlijk op een van de twee aanwezige kleden).
De dierenarts kon geen ziektes bij hem constateren. Bloedonderzoek
wees uit dat zijn nieren goed zijn, maar de waarden voor zijn lever waren te hoog. Dit kan echter goed het gevolg zijn van de
periode van verwaarlozing die hij heeft doorgemaakt. Hij mag in ieder geval alles eten, dus het "wonderblikvoer" mag hij
nog een tijdje krijgen. Als hij dan goed op gewicht is, moet hij langzaamaan over op gewoon voer.
Coen zijn derde ooglid is vrij goed zichtbaar. Volgens de dierenarts kan dat komen doordat hij zo mager is, waardoor zijn ogen
wat ingevallen zijn. Dan verschijnt automatisch het derde ooglid. Geen teken van ziekte dus. Hij woog trouwens met mandje en
al 4,6 kg, dus ogeveer 3,5 kg. En dat terwijl hij al flink aangekomen is sinds we hem hebben. Hij kan dus toen nooit 3,5 kg
geweest zijn, maar minstens een pond minder!
Hij bleek inderdaad wat aan zijn achterpoot te hebben: zijn rechterknie is wat gezwollen en er zit speling in. Voorlopig
echter geen reden om eraan te gaan sleutelen, zeker gezien het volgende.
Een verrassende mededeling (of toch niet) van de dierenarts was, dat ze hem qua leeftijd veel ouder inschatte. Ze dacht
ergens tussen de 12 en 18 jaar! Dat klopt in ieder geval met het feit dat hij een beetje een waas over zijn ogen heeft. Dat
had ik al gezien, maar ik wist niet of het leeftijd of een of andere ziekte was. Het is dus zijn leeftijd.
Een aantal dingen vallen dan op hun plaats: een oud baasje eet nu eenmaal minder, hoort wellicht ook wat minder en slaapt
veel. Geen ziekte, maar leeftijd. Een geruststellend idee. Nu alleen hopen dat hij niet te vaak toevallen krijgt! Anders
zal hij op zijn ouwe dag nog aan de pil moeten.
Donderdag 28-08-03
Het afgelopen weekend lijkt wel cruciaal geweest te zijn. Van vrijdag op zaterdag kreeg Coen weer een toeval, dit keer een
zware. Hij braakte zijn eten zaterdagochtend weer uit. Overleg met de dierenarts leverde slechte informatie op. Een slechte
lever kan misseljkheid veroorzaken, dat zou de oorzaak van Coen's braken kunnen zijn. De toevallen kunnen ook door de
leverafwijking veroorzaakt worden. Medicijnen tgen epilepsie mag hij niet, omdat deze slecht voor zijn lever zijn. De
dierenarts gaf hem niet lang meer. Ik kreeg medicijnen tegen de misselijkheid en ontstekingsremmers. Deze laatste zouden werken
tegen eventuele ontstekingen in de lever, maar ook tegen zwellingen in het hoofd (b.v. door een hersentumor, waar de
symptomen ook vandaan kunnen komen).
Alsof Coen dit gehoord had en wellicht wel door de medicijnen, ging het daarna ineens met sprongen vooruit. Vanaf zaterdag is
Coen flink aan het eten gegaan en heeft hij geen toevallen meer gehad. Hij komt goed aan, is steeds actiever en loopt steeds
gemakkelijker. We hebben weer hoop.
Maandag 01-09-03
Tja, het is op en af met onze Coen. Vorige week at hij prima, maar vanaf donderdag is hij gestopt met eten. Er ging helemaal
niks meer in, alleen een paar drupjes Catmilk. Hij dronk nog wel, maar verder zakte hij steeds verder af en nu is het weer het
dooie vogeltje. Vandaag heb ik met de dierenarts gebeld. De opleving van vorige week komt waarschijnlijk door de medicijnen.
Die waren donderdag op, dus was de opleving ook weg. Morgen ga ik naar de homeopaat. Dat is mijn laatste hoop. Daarna is er
niks meer dat Coen kan redden. En alsof hij het weet, is hij vanmorgen heel voorzichtig weer begonnen te eten.....
Vrijdag 05-09-03
Coen is maandag weer prima gaan eten en liep er weer kwiek bij (jantje lacht, jantje huilt..). Ik ben dinsdag bij de
homeopaat geweest. Ze heeft zelf katten (fokt perzen) en is er erg handig mee. Volgens haar is Coen een kruising Noorse
Boskat en ze schat hem ongeveer 15 jaar. Ik vond ook al dat zijn snuit wat van een Noorse Boskat weg had, maar ik dacht dat
die niet zo vriendelijk zijn. Zij gaf echter aan dat ze een paar boskatten op spreekuur heeft gehad, die allemaal ook zo
lief en sociaal waren. Hoe dan ook, het maakt niet zoveel uit wat voor mix hij is, Coen is Coen en hij stapte daar rustig
rond, snoepte flink van het Gourmet-blikvoer dat ze hem voorzette en wilde vervolgens gezellig bij mij op schoot.
Zijn kwaaltjes zijn volgens de homeopaat ouderdomskwaaltjes en ze sluit niet uit dat iemand hem daarom op straat gegooid
heeft. Ze vond hem in ieder geval wel erg lief en ze zag mogelijkheden om er, wat zijn gezondheid betreft, nog wat van te
maken. Ik heb medicijnen voor zijn lever, voor een goede darmwerking, vitaminetabletten en ik krijg nog medicijnen tegen
die epilepsie, maar die had ze niet op voorraad, dus die krijg ik eind van de week. Ik ben nu dus 3x per dag bezig met
pilletjes, korreltjes etc. Gelukkig is Coen best makkelijk, dus dat gaat wel. Over een week moet ik melden hoe het gaat
en over drie weken moet ik terugkomen.
Coen heeft nu in ieder geval al een tijdje geen aanval meer gehad, dus wat dat betreft gaat het ook goed.
Vrijdag 12-09-03
Met Coen hobbelt het voort. Hij eet matig, maar hij is nu wel stabiel en heeft al enkele weken geen toeval meer gehad.
Het heeft nog zijn tijd nodig om echt te weten hoe het gaat. Hij is, uitgaande van een leeftijd van 15 jaar, redelijk actief.
Hij komt bij me op de bank, loopt over de leuking en tippelt af en toe zomaar mee naar buiten (wat niet mag, dus dan wordt
hij snel in zijn kladden gegrepen en naar binnen gedirigeerd). Hij slaapt ook veel, maar
dat doen denk ik alle oude katten. Zijn medicijnen gaan er vlot in en hij loopt nog niet gillend weg als hij me ziet, dus
dat gaat goed. Hij voelt nog steeds als een gratenpakhuis aan, maar als je ook meer dan drie dagen over een blikje
kattenvoer doet en er verder niks bij eet, wordt je ook niet snel vet. Toch heeft hij het ogenschijnlijk best naar zijn
zin en is hij alert genoeg. En hij wordt zeker niet magerder, met een beetje fantasie lijkt hij zelfs iets aan te komen.
Op deze wijze kan hij het in ieder geval (gelukkig) nog tijden volhouden.
Donderdag 18-09-03
Het ging niet goed met Coen. Het hele weekend at hij nauwelijks en als hij wat at, kwam het er meestal weer uit. Zijn
bewegingen waren traag en moeizaam. Afgelopen dindsdag heeft hij tweemaal een toeval gehad. Zijn poot was daardoor ook weer
slechter. Woensdagavond leek het alsof hij blind was, zijn pupillen waren vergroot. Ook zwaaide hij vreemd met zijn kop heen
en weer. De laatste dagen trok hij zich ook regelmatig terug, niks voor Coen. Woensdag heb ik met de homeopaat gebeld. Is
er nog wat mogelijk? Ze zag geen oplossing. Wat mogelijk is, is gedaan, maar hij reageert niet op de medicijnen. Donderdag
met het asiel gebeld: het gaat niet meer met Coen. Ze vinden het rot, maar begrijpen het. Donderdagmiddag heeft Coen zijn
laatste ritje naar de dierenarts gemaakt. Daar kreeg hij het verlossende prikje. Hij is langzaam en rustig ingeslapen en heeft
nu een laatste rustplaatsje bij ons in de tuin.
Waarom kozen we voor Timber
Omdat we voor onze Maine Coon poes een maatje zochten, hebben we in augustus 2003 Coen, een kruising Maine Coon (of Noorse Boskat) uit het asiel gehaald. Helaas bleek hij zo ziek, dat we hem zes weken later moesten laten inslapen. In die periode hebben we echter wel gezien dat Tessy, onze poes, levendiger werd. Aanvankelijk had ze het er wel moeilijk mee dat er een "indringer" was, maar na enkele weken ging dat best goed.
Toen Coen dus ging hemelen, wilden we toch een tweede kat in huis halen. Thea had al tijden het beeld van een stoere Maine Coon kater
op haar netvlies. Hoewel we aanvankelijk meer aan een volwassen kat hadden gedacht (Tessy is al 10 jaar), zijn we toch
over stag gegaan en zijn gaan zoeken naar een leuk kitten, dat op een verantwoorde manier gefokt was. Via de rasvereniging waren er
een aantal adressen, maar de kleuren van de nog beschikbare kittens spraken ons niet zo aan. Na nog wat zoekwerk op internet
stuitten we op de site van Nidoba. Daar prijkten de koppies van zeven hele leuke kittens. De site gaf ook voldoende informatie over
testen die de ouderdieren hadden ondergaan en de wijze waarop er naar de dieren gekeken werd. Kortom, het kwam ons als een goed adres
over. We stuurden een mailtje en het volgende weekend zaten we al in Amsterdam om de kittens in levende lijven te zien.
Er moest nog een moeilijke keuze gemaakt worden, want we vonden er twee erg leuk (meer trouwens, maar we hadden ons op deze twee
geconcentreerd). Uiteindelijk werd het Nidoba Tequiero, die wij Timber noemen.
De eerste dag (05-10-03)
's Morgens togen we naar Amsterdam om onze Timber te halen. We kregen een chipbewijs, het entingsboekje, wat kattenbakstenen
(wij hebben een ander merk), een stukje van een dekentje en een leuk speeltje mee. We tekenden het koopcontract en toen was Timber een deel van ons gezin.
Helemaal blij gingen we met hem in de auto naar huis.
In de auto hebben we hem niet gehoord, hij lag rustig in zijn mandje en keek af en toe eens naar buiten. Hij heeft ook een
tijdje gewoon lekker liggen dutten. Geen enkel teken van onrust en absoluut niet ziek. Thuis aangekomen stond wel meteen de
poes voor het mandje te blazen. Toen we die even weggehaald hadden, had hij de kans om eens te bekijken waar hij beland was.
Dat vond hij eerst best eng, maar langzaamaan werd hij dapperder. Hij reageert prima op stemmen en komt dan meteen aanlopen.
Op een gegeven moment had hij de eetkamerstoel naast die van Thea als vaste stek ingenomen en leek hij zich wat te settelen.
Toen heeft Thea hem op schoot genomen en heeft André de honden binnengelaten. Dat ging eigenlijk wat minder gecontroleerd
dan gepland. Ze kwamen vrolijk binnen (blij dat ze er weer in mochten) en kwamen rechtstreeks op Thea af, Jelle, de oudste
voorop. Hij zag dat Thea wat op schoot had en wilde er dus even aan ruiken. Voordat hij de kans had gehad ontplofte Timber
in een blazend/spugend monstertje met 10 hele grote en snelle nagels. Niet alleen Jelle schrok zich rot, maar Sicco ook, dus
ze taaiden beide razendsnel af. Timber kalmeerde weer snel. De rest van de middag bleef hij wel op zijn hoede en vond hij de
honden eng, maar toch ook weer niet zo eng om ervoor op de loop te gaan.
Sicco schrok ook nog een keer geweldig. Hij had een restantje kluif ontdekt en was ermee aan de wandel gegaan. Hij dacht
niet eens aan Timber, maar kwam er onbedoeld bij in de buurt. Timber vond hem wel erg dichtbij komen en begon flink te
blazen. Sicco had hem niet gezien en schrok zich dus rot. Hij liet pardoes zijn kluifje vallen en ging er als een haas
vandoor.
In de loop van de avond trok Timber steeds meer bij en kwam steeds dichter in de buurt van de honden. De honden reageerden
verder niet op hem, ze hadden zoiets van "o, een nieuwe huisgenoot, da's goed". In de loop van de avond vergat Timber ook af
en toe dat er honden waren. André was met hem aan het spelen met een laserlampje. Hij sjeesde fanatiek achter het lichtpuntje
aan. Een paar keer kwam hij dan heel dicht bij de honden. Dan keek hij op met een blik van "oeps, dat is waar ook, die enge
zwarte dingen zijn er ook nog". Verder was hij dan niet echt verontrust. Omdat de honden zo rustig bleven, durfde hij steeds
dichterbij te komen en was hij eigenlijk ook wel nieuwsgierig.
De kattenbak had Timber snel ontdekt en zijn voer ook. Voor het voer had Thea een constructie gemaakt met een doos, waar hij
wel in kon, maar de poes niet.
Tessy was niet vriendelijk tegen Timber. Ze deed zelfs lelijker dan in het begin tegen Coen. Eerst niet, maar daarna begon
ze haar territorium naar Timber duidelijk te maken. Hij deinsde wel wat terug voor haar, maar was niet echt bang.
De eerste nacht gingen de honden, zoals gebruikelijk, naar de garage en wij gingen naar boven naar onze slaapkamer. De poes gaat altijd mee, die slaapt normaal gesproken op bed. We lieten Timber beneden achter, dachten we... Even later hooren we de poes boven blazen. Eerst dacht Thea nog: wat overdreven als dat kleine ding beneden zit. Maar nee hoor, hij was ons gevolgd de trap op! Na even wat kamertjes verkend te hebben (we hebben altijd alle deuren open staan), kwam hij luid snorrend bij ons op bed. Daar zocht hij een lekker plekje tussen ons in en daar heeft hij de nacht doorgebracht.
De eerste week (10-10-03)
Timber vond de tweede dag de honden al veel minder eng. De derde dag stond hij een van de honden kopjes te geven! Wat is hij
er snel aan gewend, zeg. De honden werkten wat dat betreft ook prima mee, want ze reageerden eigenlijk helemaal niet op hem,
ze vonden het de gewoonste zaak van de wereld dat hij rondsjouwde. 's Nachts neemt hij steevast zijn plekje op ons bed in.
Aan zijn gesnor te horen, bevalt hem dat prima.
Tessy is helaas erg onvriendelijk tegen hem, maar dat waarschijnlijk wennen. Met Coen duurde het ook een aantal weken
voordat ze eraan gewend was dat hij er rondliep. Voor Coen had ze echter meer ontzag dan voor ons kleine mannetje. Gelukkig
stoort hij zich er niet al teveel aan. Hij eet prima, gaat netjes op de kattenbak en wisselt uren slapen af met lekker
ronddollen. Gisteren heeft hij een van zijn speelgoedmuisjes het halve huis doorgesleept: aanvallen, in de bek een eind
meenemen, weer loslaten, wegmeppen, etc. Prachtig om te zien. Achter het laserlampje aanrennend belandde hij bijna bovenop
een hondenneus, maar hij kon nog net op tijd remmen. Hond en kat waren beide niet echt onder de indruk. Nog even en hij gaat
met de honden spelen!
Tessy speelt ook met het laserlampje, maar we hebben er tot nu toe voor gezorgd dat ze dan niet te dicht bij Timber kwam, omdat we bang waren dat het dan juist tot een confrontatie zou komen. Toen we probeerde om ze juist wel dicht bij elkaar te laten komen, kreeg Timber er flink van langs, dus dat is echt geen succes. Bij Coen duurde het ook even voordat Tessy zijn aanwezigheid accepteerde dus dat zal nu ook wel zo zijn. Ze was toen echter niet zo sjacherijnig als nu, nu loopt ze ook naar de honden te grommen en te blazen en natuurlijk naar Timber. Met opvoeden heeft het waarscijnlijk niet direct te maken, want Timber is naar haar toe erg beleefd, blijft netjes op afstand. Maar wij mensen kunnen toch nooit helemaal begrijpen hoe de kattentaal werkt, dus we zullen wel het nodige missen. Zolang Timber nog met zijn antenne-staartje in de lucht blijft rondlopen en nog gemoedelijk loopt te snorren, lijkt het nog niet echt uit de hand te lopen en moeten we het kattenwereldje maar zijn gang laten gaan. Voor de poes is het natuurlijk ook vervelend om zelf op rantsoen te staan en dan een ander lekker te zien smikkelen. Daar wordt ze ook niet vrolijker van. Ach, het zal allemaal wel loslopen.
De constructie om het kittenvoer neer te zetten heeft hopeloos gefaald. Tessy kon erin komen. Hoe Thea het gaatje ook verkleinde, Tessy kreeg het voor elkaar om in te breken. Op een gegeven moment was het gaatje zo smal. dat Timber bijna met zijn heupjes klem kwam. At is ook niet gezond, dus toen hebben we de voerdoos maar weggedaan. Timber krijgt nu gewoon regelmatig de tijd om te eten, waarna de bakjes weer in de kast belanden.
Helaas voor Tessy heeft Timber haar mandje in de studeerkamer ontdekt. Hij ging er vervolgens prinsheerlijk in slapen. Vervolgens kwam de poes aangelopen en verwachtte Thea eigenlijk een flinke blaas- en grompartij. Maar nee hoor, ze snuffelde een keer en droop af. Dus nu is ze haar mandje ook al aan hem kwijt...
De tweede week (17-10-03)
Het laserlampje wordt door het hele beestenspul gewaardeerd, zowel hond als kat. Het is echter ook een risico in de relatie tussen Timber en Tessy. Ze zijn beide gek op het lampje en komen dan snel met elkaar in confrontatie. Juist als er wat meer opwinding is, is ze onverdraagzamer. Als alles rustig is, blaast ze al veel minder naar Timber en laat hem zelfs regelmatig heel dicht in haar buurt toe. Ze zitten ook regelmatig bij elkaar in de buurt: in de klimboom (op wat afstand van elkaar, maar toch), in de keuken en in de gang (als we met de honden binnenkomen, komen ze ons tegemoet in de gang). Toch is het af en toe helemaal mis, dan gromt en blaast Tessy en als ze de kans krijgt deelt ze een mep uit. Toch is Timber niet onder de indruk. Hij liep zelfs een keer op haar af terwijl ze aan het eten was. Ze deed hem niks totdat hij aan haar eten begon, dat vond ze echt tever gaan (terecht). Maar het is niet altijd duidelijk waarom ze zo lelijk doet.
Eigenlijk moet er een tweede mandje bij komen, want daar liggen ze allebei graag in. Dan moet dan meteen een slag groter zijn, want dit mandje is net-aan groot genoeg voor Tessy. Probleem is alleen dat we eigenlijk nog geen goede plek voor een tweede mandje weten. Tot nu toe redden ze zich doordat er ook nog een lekkere stoel in de werkkamer staat. Omdat Timber zijn nagels uitprobeerde op de rugleuning, heeft Thea er een plaid over gegooid. Daardoor is het gat tussen rugleuning en zitting dicht en kunnen ze heerlijk op de stoel liggen, tegen de leuning aan. De een ligt dan in het mandje en de ander op de stoel.
Tussen de honden en Timber gaat het geweldig goed. We staan er zelf van te kijken hoe snel hij eraan gewend is geraakt. Hij tippelt er rustig langs en onderdoor met een vanzelfsprekendheid alsof hij dat al zijn hele leven doet. En de honden vinden het ook de normaalste zaak van de wereld. Jelle geeft hem af en toe een lik. Afgelopen week was Timber aan het rondrennen, terwijl Sicco ook in een wat opgewonde bui was. Die ging er dus achteraan, gewoon om te spelen. Thea vond het toch niet helemaal vertrouwd, omdat Sicco zichzelf nog niet altijd goed in de hand heeft (hij zou per ongeluk iets te hard zijn poot op Timber kunnen zetten). Toen heeft Thea de honden maar allebei een kluif gegeven. Honden blij en bezig en situatie opgelost. En Timber kon lekker ongestoord rennen, want daar hadden ze geen oog meer voor. Zo houden we de boel wel wat in de gaten, maar dit was eigenlijk de enige keer deze week dat we moesten "ingrijpen". Deze week hebben we de eerste spelletjes tussen Sicco en Timber al gezien. Sicco daagt dan uit en Timber gaat erop in. Het zou ons niks verbazen als Timber nog eens boezemvrienden met een of beide honden wordt.
De derde week (25-10-03)
Timber is deze week een beetje zielig geweest, want hij heeft een virusje te pakken. Begin vorige week begon Sicco (onze jongste hond) ineens te niezen en had hij een snotneus. Nog nooit gezien bij honden, maar goed, kuurtje gehaald bij de dierenarts en nu is hij er weer vanaf. Eind vorige week begon Timber te niezen, dus is Thea zaterdag maar even naar de dierenarts geweest. Ook hij kreeg een kuurtje, maar het zette aanvankelijk niet echt veel zoden aan de dijk. Woensdag heeft Thea nog even met de dierenarts gebeld, maar die wilde het eerst even aanzien alvorens nog weer een kuurtje te geven. Aan het eind van de week was Timber gelukkig bijna van zijn niezen af, dus het gaat de goede kant uit. Gelukkig was hij is er niet echt ziek van en had ook niet zo'n loopneus als Sicco had. Maar toch, hij nieste wel "nat". Verder was Timber goed te pas, hij at (vrat) als een bootwerker en was niet minder actief dan anders.
Tessy is aan haar tweede jeugd begonnen. Vooral het laserlampje vindt ze onweestaanbaar. Best lastig, want dan is Thea met Timber aan het spelen en hup, ze is er weer. Dan is ze ook fanatiek genoeg om Timber een mep te geven en een tijdje zag je hem dan ook wat minder fanatiek op het lampje reageren. Maar ook hij kan het niet weerstaan en hij heeft besloten zich niet meer aan de kant te laten zetten. Hij is wel voorzichtig, maar als het lampje niet te dicth bij Tessy komt, gaat hij er helemaal voor! Thea is nu erg bedreven aan het worden om het lampje afwisselend bij de een en de ander te gebruiken. Dan laat ze b.v. Tessy erachter aan rennen naar de keuken. Terwijl ze daar aan het zoeken is, kan ze even met Timber spelen. Of ze zitten beiden aan één kant van de eettafelpoot en die bestaat uit een plaat hout, dus dan zien ze elkaar niet. Kun je afwisselend links en rechts spelen. Wat ze ook wel doet, is Tessy met het lampje op afstand laten spelen en dan met Timber met een muisje of zo spelen. Probleem daarbij is dat hij er heel fanatiek de kamer mee door voetbalt, maar ze dan vervolgens ergens onder de bank of in een hoek verliest. Kan Thea ze er weer achter vandaan halen. Ach, je blijft bezig.
Timber is eigenlijk best braaf. Hij zet zijn nagels meestal in de goede dingen, maakt niks kapot en gooit (bijna) nooit wat
om. Hij wil alleen niet begrijpen dat hij echt niet op bureau of op tafel mag. Het lijkt er nu wel op dat het begint te
dagen in het oosten (nadat we hem 1.347.879 keer terug op de grond gezet hebben....).
Tessy wordt steeds toleranter naar Timber. Ze blaast nauwelijks meer, maar ze heeft er nog wel een hekel aan als hij al te
wild doet. Als hij rustig is, mag hij heel veel. Anderzijds pikt hij het ook niet altijd meer als ze naar hem mept. Vandaag
gebruikte hij de dekking van de krappaal en mepte gewoon terug. Zijn pootjes zijn korter en zij is (nog) sterker, dus hij
moet het dan toch wel afleggen, maar hij is blijkbaar niet echt onder de indruk van haar gedoe!
Met de honden is het nu helemaal perfect. Timber speelt al met Sicco. Laatst kwam er een voor hem vreemde hond (een Border Collie) op bezoek. Na even verbaasd geconstateerd te hebben dat dit een ander beest was, ging hij er nieuwsgierig op af. De Border is in zijn jeugd echter eens flink door een kat toegetakeld, dus die is erg voorzichtig met katten. Uiteindelijk was het dus de Border die het meest bevreesd was!
Timber wisselt drukke perioden af met uren slaap. Dan ligt hij b.v. lekker op schoot als Thea achter de PC zit, of in het mandje. Hij is wel altijd in de buurt. En als André door het huis loopt, loopt hij die als een hondje na. André was op zich niet zo op katten, maar met Timber is dat rap aan het veranderen! Het ventje kan geen kwaad doen en er wordt steevast voor het slapen nog even met hem gespeeld. Dat is prachtig, dan beweeg je je hand onder het dekbed en dan maakt hij van die grote hoge muizensprongen. Tot hij moe is (of wij) en dan zet hij zijn motortje aan en komt er gezellig bij liggen.
De vierde en vijfde week (08-11-03)
Timber groeit voorspoedig. Zijn virusje is hij kwijt (hoewel hij af en toe nog niest). Hij eet geweldig goed. We hadden een proefpakketje van Whiskas gekregen en daar zaten zakjes in met brokjes in gelei. Nou, dat was lekker! Normaal geeft hij de voorkeur aan zijn brokjes boven het blikvoer, maar nu ging dat spul toch wel even eerst naar binnen. Tessy heeft ook geluk, want met de komst van Timber krijgen ze beiden af en toe vis. En dat vinden ze geweldig lekker. Zitten ze allebei te smikkelen. Voorheen kon Tessy bijna niks extra's krijgen, want ze ging er meteen van aan de dunne. In het pension was ze echter nooit aan de dunne, terwijl ze daar blikvoer kreeg, wat thuis niet ging. Nu gaat het met die vis ook prima. Thea wijdt het eraan dat ze zich eenzaam heeft gevoeld en daardoor eerder kwaaltjes had.
Timber heeft een nieuw speeltje. Een soort hengel met een touw eraan. Daaraan zit een pluche-achtige bal. Aan die bal zitten allemaal touwtjes met aan elk eind een kraal en wat veertjes. Het is net een grote kleurige zwabberspin. Door die hengel kun je het ding heel snel laten bewegen. Timber vindt het geweldig en rent er in volle vaart achteraan. Hij maakt halsbrekende salto's en springt huizehoog. Dan ligt hij ook na enige tijd naar adem te happen. Dan gaat de hengel maar weer in de kast, want het kleintje moet niet teveel belast worden. Hij heeft echter ontdekt in welke kast het ding ligt, dus als ik die open doe, is hij er als de kippen bij. En aangezien het een keukenkastje is, dat ik vaak open doe, is dat niet altijd even handig.
Timber begint enig besef te krijgen van wat mag en wat niet mag. Dat doen we door hem consequent van de tafel te halen (of van de aanrecht of het bureau). Eerst gewoon, maar we kregen niet de indruk dat hij dat ging begrijpen. De laatste tijd pakken we hem rustig aan zijn nekvel en zetten hem op de grond. Dat lijkt beter te werken. Ook werkt het wel als je boos doet. Hij reageert goed op de stem. De plantenspuit is niet zo'n succes. Als je hem recht in het gezicht spuit, gaat hij wel met een beledigde uitdrukking weg, maar als je op zijn lijf spuit, gaat hij nauwelijks aan de kant en wordt hij, samen met je inventaris, drijfnat. Laatst spoot Thea hem recht op zijn poot (hij was een plant aan het mollen), maar hij trok zijn poot niet eens terug, geen millimeter! Uiteindelijk droop het water van zijn poot af en zat hij Thea aan te kijken met een blik van "Kun je me misschien uitleggen wat hier de diepere betekenis van is?". Tja, wat doe je dan? Je pakt een dweil, droogt de boel af en verplaatst de plant. Dan moet je ook maar geen plant naast een kattenmandje zetten, stom. Verder doet Timber eigenlijk weinig verkeerds. Hij plukt af en toe een plant wat bij, maar niet schokkend. Hij krabt eigenlijk nooit aan iets verkeerds. Dat komt waarschijnlijk, omdat we door overal binnen redeljk bereik krabpalen hebben, die de katten veel fijner vinden. Beneden hebben we de grote krabpaal en een krabplankje naast de kamerdeur naar de gang. Boven hebben we een krabplankje tegen de muur hangen op de overloop. Verder staat er in een van de kamers, waar ook een kattenbak staat, op de hoek een krabpaaltje. Kun je nadat je geweest bent even lekker aan krabben.
De laatste twee nachten heeft Timber ons 's morgens om half zes of zo wakker gemaakt. Dat deed hij met luid snorren en veel kopjes geven. Die geeft hij op je mondhoek, maar dan zo hard, dat hij ongeveer op je tandvlees zit. Ook gaat hij lekker boven op je hoofd liggen, liefst zodanig dat je geen adem meer kunt halen. Misschien heeft hij dan wel honger, want 's nachts krijgt hij niks (dat zou de poes maar opeten). Dat is echter zijn probleem, wij willen graag slapen. Dus heeft Thea hem vanmorgen maar buiten de slaapkamer gezet. Normaal staat de deur altijd open, maar die heeft ze maar even dicht gedaan. Vanavond zullen we hem extra vol stoppen voordat we gaan slapen. Eens kijken of dat gaat werken.
Van kitten tot jonge kat
Onze Timber groeit voorspoedig. Half november woog hij 3105 gram. Hij heeft een beetje mollig buikje en hij voelt goed aan, maar hij is niet te dik. Het is gewoon een goeie groeier. Eten is ook een grote hobbie van hem. We hadden een gratis kittenpakket van de Whiskas. Daarin zaten zakjes met brokjes in gelei. Dat vindt hij helemaal het einde. Dat gaat erin alsof hij nooit iets te eten krijgt. Normaal vindt hij zijn kittenbrokjes lekkerder dan blikvoer, maar deze gelei staat toch echt op nummer 1.
Afgelopen week liep Timber met een natte kop rond. Natgelebberd door Sicco. Die twee spelen tegenwoordig regelmatig. Het gemak waarmee de katten en honden met elkaar omgaan is prachtig. Zo zou het eigenlijk bij alle katten en honden moeten zijn.
Tessy en Timber zijn nog steeds geen vrienden, maar hun relatie wisselt wat en begint ook te veranderen. De ene keer kan Tessy veel
van Timber hebben, de andere keer krijgt hij om niks op zijn kop. Toch is Tessy veel actiever en heeft ze veel minder darmklachten
(eigenlijk helemaal niet). De opwinding doet haar dus toch wel goed.
Af en toe heeft ze het echter zwaar met Timber, want hij begint een brutale puber te worden. Hij heeft maar héél weinig ontzag
voor haar. Nou ja, als ze er twee honden onder gekregen heeft, moet ze dat ook maar regelen met een kleine kat. Maar toch...
Een anecdote:
Timber ligt lekker lui in het tonnetje van de krabpaal. Hij ligt met zijn kop buiten boord, precies in het beetje zon dat binnenkomt.
Tessy zit op het plateautje, waar het tonnetje ook op rust. Ze kijkt een keer naar Timber en besluit dat ze dat plekje eigenlijk
wel zelf wil hebben. Dus ze mept Timber op zijn kop "Hé knul, wegwezen". Maar Timber is dat niet van plan, doet zijn oogjes wat
dicht en mept terug! "Ga zelf wegwezen, ouwe heks!". Daar schrikt Tessy wel van en ze staakt haar aanval. Wat nu? Ze weet het niet
en gaat maar even de vacht poetsen. Ondertussen baalt ze flink "Dat kleine monster, nu heb ik me nog laten afbluffen ook". Ze
besluit het nog eens te proberen. Mep, mep. Maar weer laat Timber zien dat hij ook mep-mep kan doen! En weer laat Tessy zich
afbluffen. Na een kleine likpauze (=denkpauze) besluit ze het gezichtsverlies toch niet te kunnen lijden. Ze zet weer een aanval in, maar nu met wat meer
overtuiging. "En nou ga je toch echt opzouten, klein kreng, ik heb het hier nog altijd voor het zeggen!". "Ga effe lekker zelf
wieberen, oma, ik lag hier het eerst, dus is het mijn plek." Maar Tessy zet door. Timber mept terug, maar hij is maar half zo
zwaar en heeft veel kortere poten, dus hij kan haar bijna niet raken. Zwaar balend trekt hij zich noodgedwongen wat terug in het
tonnetje. Zo kan Tessy er bijna niet bij en heeft hij ook een beetje zijn zin, want hij is lekker toch niet weg. Tessy neemt
er genoemgen mee. Ze ligt nu voor het tonnetje, op het plekje waar de zon scheen. Ze heeft haar gezicht gered, maar meer ook niet.
Daar krijgt ze nog een zware dobber aan! Wat wel opvalt is dat beide katten geen schrammetje hebben. Wel een conflict, maar niet
zo heftig dat er nageltjes bij nodig waren. Ach, ze redden het wel samen.
Laatst gewijzigd op: