In Memoriam
Dag ouwe beer, dag trouw maatje
Ik had je nog zo graag wat langer bij me gehad,
je nog willen zien genieten in het bos,
zwemmend in elk water wat je tegenkwam.
Maar ineens ging het fout, je was op.
Jouw onvoorwaardelijke toewijding en bijzondere persoonlijkheid
sluit ik voor altijd in mijn hart
Otwin Jelle van 't Belgisch Schoon
G&G3, VZH, UV, IPO I-A, IPO I-B, Ag-1
(27 oktober 1999 - 18 november 2013)
Jelle werd geboren op 27 oktober 1999 en heette officieel
Otwin Jelle van 't Belgisch Schoon. Otwin betekent edele vriend. Jelle was een echte mensenvriend.
Hij liep op iedereen af voor een knuffel. Toch had hij typisch genoeg maar één baas en dat was ik.
Hij begreep vaak weinig van de wereld, maar één ding wist hij zeker: hij hoorde bij mij.
Naar honden toe was Jelle meestal niet vriendelijk. Vreemde honden greep hij
meteen en daarbij maakte hij doorgaans geen onderscheid in geslacht! Alleen met Belgische herder teven ging het meestal goed.
Het was geen kwadigheid, maar hij wist gewoon niet wat hij ermee moest en dan was "de aanval de beste verdediging".
Jelle was eigenlijk een beetje contact-gestoord naar andere honden. Dat zag je ook in de roedel, de anderen zagen hem niet voor vol aan...
Jelle was niet altijd beroerd. Alle honden waarmee hij was opgegroeid, deed hij niets. Introductie van een nieuwe pup in de roedel was
eigenljik nooit een probleem: ik liet hem eraan ruiken als ik de pup in de armen had en dan was het goed.
Ondanks zijn onbetrouwbaarheid naar honden was Jelle een schat van een hond. Kinderen waren bij hem volkomen veilig.
Ook katten zou hij niets doen en huppelende konijntjes of rennende herten keek hij rustig na zonder erachter aan te gaan.
Wat showcapaciteiten betreft was Jelle niet zo goed bedeeld. Hij zag er mooi uit, maar had een aantal schoonheidsfoutjes,
zoals een enorme krulstaart.
Met de komst van Sicco, de teefjes en later Ace schoof Jelle steeds meer naar de achtergrond.
Hij was ook duidelijk de rustigste van de roedel. Alleen als er een bal aan te pas kwam,
ging hij helemaal uit zijn dak! Dan liep hij zich bijna letterlijk dood.
Ik trainde met Jelle G&G. Samen hebben we succesvol het G&G1, G&G2 en G&G3 examen afgelegd. Gedurende
bijna twee wedstrijdseizoenen heb ik G&G-wedstrijden met Jelle gelopen. Daarbij speelde zijn
slechte concentratievermogen hem vaak parten. Hij verprutste regelmatig oefeningen en daarmee wedstrijden. Het was geen onwil,
hij was nu eenmaal snel afgeleid en dat overkwam hem gewoon. Omdat Dasha bijna wedstrijd-klaar was en ik niet met 3 honden wedstrijden
kon lopen, dacht ik er al over om met Jelle te stoppen met wedstrijden. Ik was er nog niet helemaal uit, maar Jelle besliste het voor me.
In zijn laatste wedstrijd kon hij het niet laten een Westie te lijf te gaan. Dat was dus het einde van zijn wedstrijdcarrière.
Jelle heeft ook Agility getraind en liep wedstrijden met mijn ex. Doordat Jelle erg snel afgeleid was en niet bijster snel, is deze carrière ook vroegtijdig
gestopt.
Ondanks dat hij niet de meest talentvolle hond was, vond Jelle het geweldig om al deze hondensporten te doen. Het maakt hem niet
uit wat je deed, als hij maar met de baas samen wat kon doen. Dan zag je hem genieten. Bij de moeilijke oefeningen deed hij wanhopig zijn best om het
allemaal te begrijpen. Helaas lukte dat vaak niet, maar met veel geduld kwam hij er uiteindelijk wel. Na afloop plofte hij thuis dan tevreden neer en ging in zijn geliefde
houding liggen: op zijn rug, met zijn poten in de lucht.
Tja, en als Agility en G&G dan afvallen en je hond wil wel graag wat doen, dan zoek je naar iets anders. Daarom dacht ik erover om met
Jelle te gaan speuren, omdat hij graag zijn neus gebruikte. Zo kwam ik met Jelle bij NVBH-Kringgroep Randmeren terecht, waar ik kennis maakte
met het IPO-programma. Dat bleek veel leuker dan ik tevoren gedacht had, en zo rolde ik met Jelle in het IPO-wereldje. Jelle vond het prachtig en
beet zich vol enthousiasme in de mouw vast! Het appèl-werk was natuurlijk geen probleem en het speuren vond hij ook leuk, hoewel hij daar niet heel veel drive had. Maar een bal op het einde deed veel bij Jelle, want dat was waar hij álles voor deed.
Ook in deze nieuwe carrière was Jelle niet de meest getalenteerde hond, maar hij had wel heel veel plezier.
Hij haalde met gemak zijn VZH, want appèl lopen vond hij leuk: gezellig samen met de baas lopen. Omdat zijn manwerk nog niet op niveau was, haalde hij een jaar later twee deel-certificaten
voor IPO-IA (speuren) en IPO-IB (appèl). Het lag in de bedoeling om begin 2009 IPO-I examen te doen, maar een maand voor het examen raakte Jelle geblesseerd.
Hij verrekte banden in zijn linker-achterpoot en had enkele ruggewervels scheef staan. Een dergelijke blessure heeft tijd nodig, zeker bij een hond van bijna 10 jaar oud.
In het ruime halve jaar dat Jelle geblesseerd was en stil lag, werd hij flink ouder. Na een half jaar werd de training weer voorzichtig hervat, maar na enige tijd bleek hij toch weer last te hebben.
In april 2010 zijn foto's van zijn rug en heupen gemaakt. Daaruit bleek dat hij een beginnende hernia had. Ondanks behandelingen kwam het niet meer goed, zodat Jelle van een welverdiend pensioen ging genieten.
 Jelle, alias de zeehond ... |
Jelle werd rustig aan steeds ouder. Hij werd langzaamaan doof en begreep de wereld daardoor steeds minder. Hierdoor reageerde hij niet op de waarschuwingen van de andere reuen en kreeg dan weer eens op zijn donder. Ik moest hem vaak in bescherming nemen.
Hij kreeg last van artrose in zijn voeten en ook zijn rug speelde regelmatig op. Toen hij 13,5 jaar oud was, besloot ik hem op pijnstillers te zetten om zijn leven wat te vergemakkelijken.
Na enige tijd bleek hij hier echter nogal wat bijwerkingen van te hebben: hij werd wankel en kreeg wat evenwichtsproblemen. Ondanks dat ik met de pijnstillers stopte, kwam Jelle niet terug op het oude niveau.
Een week voor zijn 14e verjaardag sprong Jelle verkeerd de auto in en blesseerde zijn rug weer. De pijnstillers die hij daarvoor kreeg brachten hem in een neerwaartse spiraal.
Hij verloor de coordinatie over zijn poten, viel regelmatig om en vertoonde alle verschijnselen van progressieve ataxie.
In drie weken tijd veranderde hij in een wrakje, ondanks diverse medicaties.
Op 18 november is mijn hondstrouwe maatje bij de dierenarts rustig ingeslapen.
Laatst gewijzigd op: