Coen
(...... - 18 september 2003)
Coen
Coen heb ik op 6 augustus 2003 uit het asiel in Krimpen aan de IJssel opgehaald. Coen was een je-weet-wel-kater. Zijn naam heb ik niet verzonnen, dat heeft het asiel gedaan. Ik vond het echter wel aardig, dus bleef hij Coen heten. Hij moest doorgaan voor een kruising Main Coon, maar hij haalde nog niet de helft van het formaat van een echte Main Coon kater. Hij is als zwerver in het asiel terecht gekomen en was erg mager. In het asiel schatte ze hem tussen de 6 en 8 jaar oud schatte, maar anderen schatten hem een jaar of 15 en dat zal dichter bij de waarhied gelegen hebben.
Coen was heel erg op mensen gesteld en zodra hij iemand zag, kwam hij meteen kopjes geven en begon hij te snorren. Hij was verder erg makkelijk in de omgang, hij vond alles wel prima. Hij moet haast wel met honden opgegroeid zijn, want daar ging hij meteen mee om alsof hij ze al jaren kende. Hij sliep lekker tegen ze aan, liep onder ze door als ze in de weg stonden en gaf ze kopjes. Als ze te opdringerig werden deelde hij wel een tik uit, maar dan moesten ze het wel bont maken. Hij liet veel meer toe dan mijn poes Tessy.
Coen was niet echt een speelse kat. Dat hing samen met zijn leeftijd, maar ook met zijn aard. Hij was rustig, kwam er graag bij liggen, maar verder vond hij het wel best. Andere katten (Tessy) deden hem niks. Hij zocht er geen ruzie mee, vermeed conflicten, maar was verder niet bang. Eigenlijk ging Coen gewoon zijn eigen weg en liet zich daar door niemand van af brengen.
Coen was dus erg mager en had in het asiel een keer een toeval gehad. In het asiel dachten ze dat hij doof was, maar dat bleek hij niet te zijn. Wel was hij aanvankelijk vrij lusteloos. Nadat hij wat aangekomen was, werd hij levendiger. Direct daarna kreeg hij echter kort op elkaar een aantal toevallen. Vervolgens stopte hij met eten. Medicijnen van de dierenarts brachten geen uitkomst. Uit bloedonderzoek bleek dat hij een heel slechte lever had, wat de toevallen en het braken konden verklaren. De dierenarts kon hier echter niets aan doen en gaf aan dat het wat haar betreft einde verhaal was. Ondertussen was Coen wel weer gaan eten, dus ik hield nog even hoop. Wellicht zou met homeopathie wat te bereiken zijn. Die medicijnen sloegen echter niet aan. Waarschijnlijk doordat ik minder vet eten gaven, kreeg hij een tijd lang geen toeval. Verder was het aanmodderen, want eten deed hij heel slecht. Ik ben weken bezig geweest om er wat van te maken. Toen kreeg Coen weer een aantal toevallen. Daar kwam hij slechter uit dan ervoor, zijn evenwicht leek aangetast. Eigenlijk zat Coen in een neerwaartse spiraal, waar ik hem niet uit kon halen. De laatste dagen had ik het idee dat hij zelf aanvoelde dat het einde naderde. Hij begon wat weg te kruipen. Hij leek ook wel pijn te hebben, want hij bewoog zich moeizaam. Toen heb ik de laatste rit naar de dierenarts gemaakt. Het was een moeilijk besluit, want hij was zo'n aanhankelijk ventje. Maar ik wilde hem niet langer laten lijden, dat had hij niet verdiend.
Met Coen is een hele vriendelijke, aanhankelijke ouwe baas heengegaan.
Ik heb slechts zes weken van hem kunnen genieten.
Wat kun je je in zo'n korte tijd hechten aan zo'n mannetje...
Hij ligt nu vredig in de tuin.
