06-10-2018: IPO2-examen WHG Stroe - Pella
Vorig jaar heb ik met Pella succesvol meegedaan aan het IPO1-examen. De vereniging was bepaald niet onder de indruk van Pella's bijtkunsten in de training, ze vinden haar niet goed genoeg voor IPO. Ze was inderdaad niet heel stabiel. Haar probleem is, dat ze niet in drift komt en daardoor de dreiging met vol bewustzijn ondergaat. Daardoor was ze wat gevoelig voor onder andere de stokdreiging. Ik besloot toen toch examen te doen. Ondanks dat de vereniging er weinig vertrouwen in had, slaagde Pella met best mooie punten. Ze had haar dag! Daarna werd me echter onomwonden verteld dat ik maar met haar moest stoppen, omdat het verder niks zou worden. Omdat er bij de ereniging verder geen mogelijkheden waren, ben ik inderdaad gestopt.
Maar toch bleef het knagen. Ik had toch het gevoel dat er meer in zit. Maar hoe krijg je dat eruit? Ik had al wel gezien dat Pella meer drift toonde als ze een tijdje stil gelegen had. En dan kon ze meer aan dan je zou denken! Bij het Working Groenendael Treffen in Duitsland liet ik haar wat bijten op een bijtkussen. De Mondioring-trainer was heel goed te spreken over haar. Ik had aangegeven dat hij wat voorzichtig moest zijn met de stok. Dat deed hij, maar omdat ze er niet op reageerde probeerde hij wat verder te gaan. En ze bleek dus totaal geen probleem met de stok te hebben!. Ook beet ze goed en was nergens van onder de indruk.
Het IPO-examen in Stroe. Ik zou er met Ellis meedoen aan VZH, Pella zou niet meedoen. Toen er een aantal uitvallers waren, besloot ik de gok te wagen. Wat had ik te verliezen? Ik vroeg of ik met Pella mee mocht doen. Eerst wilde men het niet, maar na wat uitleg van mij kreeg ik een kans. Waarom ongetraind meedoen?
- omdat ik denk dat Pella het wél in zich heeft
- omdat ze doorgaans na stil gelegen te hebben beter is
- omdat ze voor mijn gevoel afgelopen jaar gegroeid is, belastbaarder is
- omdat ze zoveel appèl heeft, dat ik het programma wel met haar kan lopen
- omdat 6 verstekken geen probleem is, dus 4 ook niet
- omdat ik het gevoel had "het is nu of nooit"
- omdat ik niks te verliezen had.
Ik had vooraf nog een keer of 3 gespeurd. Appèl kent ze, dat is geen probleem, hoewel ze nog nooit een IPO2-blok opgehaald had. Maar ze haalt alles op, dus geen probleem. Enige is, dat ik haar afgelopen zomer geleerd heb om bij alle apporten direct naast te komen, dus niet eerst voor. Dat kost 3 putnen per keer. Maar dat leek me geen probleem, ze is goed genoeg om dan toch te kunnen slagen. De vraag was dan: met één bijt-training nog te gaan, wat ga je doen? niks of toch iets? Ik besloot om haar te laten revieren, aanblaffen, winnen. Voordat ik kon gaan revieren brak Pella al uit en vloog naar het 6e verstek. Daar ging ze vol overgave de pakwerker aanblaffen. Ik ging achter haar staan, riep haar eruit en begon aan mijn revieren. Bij de tweede keer aanblaffen keek ze wel iets naar mij en besloot de trainer haar eerder de mouw te laten geven. goede beslissing. Daarmee heb ik de training beëindigd. Dat was alle voorbereiding.
D-day. Het speuren begon met IPO1, waar de helft zakte. Oei, Pella is geen goede speurder. De eerste IPO2-speurder kwam ook onverrichterzake van het veld. Het was Pella's beurt. Ze nam lang lucht op (ofwel, zocht of ik echt geen kaasje of zo neergelegd had). Daarna ging ze vlot van start, heel vlot, zoals ze altijd doet. Na korte tijd nam ze een hoek. Ik vond het wel erg snel, maar ze was zo overtuigend, dat ik haar liet gaan. Dat bleek terecht! Korte tijd later ging ze keurig recht liggen, het voorwerp lag perfect tussen haar voorpoten. Top! We gingen weer verder, Pella vloog over het spoor, ze schoot iets over de hoek, corrigeerde zichzelf en ging weer verder. En toen bleef e bij een muizengaatje hangen. Met haar neus diep in het gras wist ik even niet of ze nu konijnenkeutels aan het vreten was of met een muizengaatje bezig was. Dat laatste bleek het te zijn. Ik aarzelde: commando geven of wachten? Ik besloot te wachten. Gelukkig ging Pella uit zichzelf weer verder over het spoor. Even later ging ze ook weer keurig recht bij het laatste voorwerp liggen. We waren rond!! De keurmeester vond het 89 punten waard, een score waar ik heel erg tevreden mee was, zeker gezien het weinige speurwerk wat ik recent met Pella gedaan heb.
Het appèl. Pella deed het zoals gewoonlijk op het IPO-veld: wat opdringerig, wat voorlopend, super enthousiast. Ze miste geen enkele oefening, maar ze had wel een extra commando nodig voor het gaan liggen na het vooruitsturen. De keurmeester was verbaasd over haar naast-apport. "Het lijkt wel alsof het haar zo aangeleerd is" zei hij. Inderdaad, dat klopt. Helaas wel die 9 punten aftrek. Met nog hier en daar wat puntjes voorslordigheden kwam ze uit op 82 punten. Met die 9 erbij zou ze het hoogste van de dag geweest zijn!.
En toen kwam het manwerk. Eigenlijk was ik niet eens zo heel erg zenuwachtig: het was wat het was, we zouden het wel zien. Pella vloog om het eerste verstek (verstek 3), zag wat mensen bij verstek 6 en besloot daar direct heen te gaan. Ik riep haar terug en liet haar het revieren netjes afmaken. Ze gaat altijd heel ruim om de verstekken, dat deed ze nu ook. Dat kostte punten. Aanblaffen was OK, hoewel ze na wat tijd wat afzakte en ook ging kijken waar ik bleef. Ze kwam netjes toen ik haar uit het verstek riep. Vluchtje was eigenlijk goed, hoewel ze eerst een keer van de mouw ketste, doordat ze er niet goed bij kon. Daarna zat ze goed en bleef er zelfs nog even aanhangen nadat de pakwerker stilstond. De overval kon ze goed hebben, maar ze zat niet vast en schoot dus van de mouw. Dreiging en stokslag daarna was geen probleem. Daarna liep ik in en vergiste me door in de zijtransport-positie te gaan staan (we hebben nog nooit het IPO2-programma geheel geoefend). Ik herstelde het door de pakwerker voor rugtransport weg te zetten. Het rugtransport hebben Pella en ik een jaar geleden misschien 2 keer gedaan, maar het verliep perfect. Ze bleeef keurig aan de voet, maar wel met focus op de pakwerker. Toen hij zich omdraaide, ging ze direct. Maar ook nu weer ketste ze van de mouw. Ze kwam terug en bleef er vervolgens wel aan. Hierna deden we zijtransport, wat ook zonder bemerkingen verliep. Op naar het afstandstellen. Pella kwam goed in. De pakwerker had echter instructies van de keurmeester gekregen om zich niet aan de hond aan te passen. Hij draaide naar mijn idee wel héél erg snel weg. Pella vloog tot drie keer toe van de mouw, maar ze kwam steeds terug en uiteindelijk bleef ze er wel aan. Een moeilijkheid voor Pella is, dat ze extreem afgesleten hoektanden heeft (waarschijnlijk door het sjouwen met stokken). Daardoor moet ze voor grip hard inbijten en kan ze niet aan haar hoektanden blijven hangen. En als je dan geen harde grip hebt, is het lastig. De keurmeester vond het niet genoeg voor een diploma en gaf 61 punten. Helaas. De keurmeester gaf aan dat ze moedig genoeg is, maar dat er aan haar beet gewerkt moet worden. Dat wordt een lastig verhaal als je vereniging dat niet ziet zitten. Maar wat heeft mijn meisje het goed gedaan! Ik was eigenlijk supertrots op haar!
Laatst gewijzigd op: